ความเศร้า

ในช่วงยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาEdmund SpenserในThe Faerie Queeneรับรองความเศร้าว่าเป็นเครื่องหมายของความมุ่งมั่นทางจิตวิญญาณ ในเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์ความโศกเศร้าแตกต่างจากความทุกข์ เพื่อเป็นตัวอย่างให้เห็นถึง ความชอบของ เจ. อาร์. อาร์. โทลคีนที่มีต่อความเศร้าแต่มีความมุ่งมั่น ตรงข้ามกับสิ่งที่เขามองว่าเป็นการล่อลวงที่ตื้นเขินของความสิ้นหวังหรือความหวัง Julia Kristevaพิจารณาว่า "อารมณ์ที่หลากหลาย ความเศร้าที่หลากหลายความโศกเศร้าหรือการคร่ำครวญที่ละเอียดอ่อนเป็นสิ่งที่ตราตรึงของมนุษยชาติที่แน่นอนว่าไม่ใช่ชัยชนะ แต่บอบบาง พร้อมที่จะต่อสู้และสร้างสรรค์" Melancholiaหรือ ความเศร้าโศก (จากภาษากรีก : µέλαινα χολή melaina chole แปลว่าน้ำดีสีดำ )เป็นแนวคิดที่พบได้ทั่วไปใน การแพทย์แผน โบราณยุคกลางและก่อนสมัยใหม่ในยุโรป ซึ่งอธิบายถึงสภาวะที่มีลักษณะอารมณ์หดหู่ อย่างเห็นได้ ชัด การร้องเรียนทางร่างกาย และบางครั้งภาพ หลอนและภาพลวงตา ความหดหู่ถือเป็นหนึ่งในสี่อารมณ์ที่ตรงกับอารมณ์ขันทั้งสี่ จนถึงศตวรรษที่ 18 แพทย์และนักวิชาการคนอื่น ๆ จำแนก ภาวะ เศร้าโศกตามสาเหตุทั่วไปที่รับรู้ – ของเหลวส่วนเกินที่เรียกว่า "น้ำดีดำ" ซึ่งมักเชื่อมโยงกับม้าม ระหว่างปลายคริสต์ศตวรรษที่ 18 ถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 โรคซึมเศร้าเป็นโรคที่พบได้บ่อยในทางการแพทย์[4]และแนวคิดสมัยใหม่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าเนื่องจากความผิดปกติทางอารมณ์เกิดขึ้นจากบริบททางประวัติศาสตร์นี้ในที่สุด คำที่เกี่ยวข้องที่ใช้ในการแพทย์เชิงประวัติศาสตรได้แก่lugubriousness (จากภาษาละติน lugere : "to mourn") moroseness (จากภาษาละตินmorosus : "self-will or fastidious habit")ความโหยหา (จาก เป็นการผสมผสานระหว่างคำว่า "ปรารถนา" และภาษาอังกฤษที่ล้าสมัยอย่างละห้อยซึ่งแปลว่า "อย่างตั้งใจ")และความเป็นดาวเสาร์ (จากภาษาละตินSaturninus : "ของดาวเคราะห์ดาวเสาร์ )